De Britse regisseur Terence Davies maakt prachtige films over tragische zielen - getuige meesterwerken als 'Distant Voices, Still Lives', 'The House of Mirth', 'The Deep Blue Sea' en zijn voorlaatste film 'Sunset Song'. In deze deels in België opgenomen biopic, focust hij op de negentiende-eeuwse dichteres Emily Dickinson. In de Amerikaanse literatuur is Dickinson berucht en beroemd, maar ze werd pas na haar dood naar waarde geschat. En zoals bij vele geplaagde kunstenaars, ontsproot haar creativiteit niet uit zorgeloos happy wezen, maar uit een combinatie van zelfhaat en het verwerpen van de klassieke rolpatronen. In zijn gekende lyrische en schilderkunstige stijl serveert Davies het verhaal van een innerlijk getormenteerd personage dat barst van het talent, maar na een reeks tragische sterfgevallen in de familie een kluizenaarsbestaan leidt op het landgoed van haar upperclassfamilie. Naar buiten toe was Dickinson een proto-feministe, die zowel religieuze als sociale dogma's in vraag durfde te stellen en geregeld haar scherpe tong bovenhaalde; diep vanbinnen was ze een geblutste ziel. Gedurende haar vrij korte, ellendige leven - ze overleed al op 55-jarige leeftijd aan een ernstige ziekte -, vond Dickinson troost in woorden. Stiekem droomde ze ervan om het succes van haar contemporains Jane Austen, Elizabeth Barrett Browning en de zusjes Brontë te evenaren.