Yula lijkt in bijna alles een doorsnee tiener: ze experimenteert met make-up, verandert haar haarkleur van blond naar rood en weer terug, proeft van drank en sigaretten en wordt voor het eerst verliefd. Bijna doorsnee, want haar leefomgeving is op zijn zachtst gezegd buitengewoon: Yula woont op de grootste vuilstortplaats van Europa, nog geen twintig kilometer van het centrum van Moskou. Een buitenaards ogende plek, waar vrachtwagens en heftrucks dag en nacht af- en aanrijden om eindeloos afval te verplaatsen. Samen met haar moeder, een handvol andere kinderen, dronkaards en outcasts slijt Yula haar dagen rondscharrelend tussen het vuil. Op zoek naar eten, beschuttingsmateriaal en tijdverdrijf, dromend van een betere toekomst.

Filmmaker Hanna Polak, die met haar korte, prijswinnende documentaire The Children of Leningradsky haar camera al richtte op de zwerfkinderen rond treinstation Leningradsky in Moskou, volgt Yula en haar lotgenoten al veertien jaar. Ze biechten haar op dat ze geen alternatief zien, dat ze zichzelf minder waard vinden dan honden; dat hier mensen rondlopen die ooit dokters, piloten, vrachtwagenchauffeurs of pedagogen waren; dat het leven in het Rusland van Poetin keihard is. Maar altijd is daar Yula, die haar hoofd niet laat hangen, haar leven leeft en durft te blijven dromen van een eigen flatje.