van Suetonius tot Camus heeft Caligula voortdurend historici, dichters en toneelschrijvers geïnspireerd, tot het punt dat hij een mythe is geworden: die van waanzin doordrenkt van wreedheid ... . Caligula raaskalt, Caligula is krankzinnig, maar zijn blik is die van de ziener, zijn ontregeling van de zintuigen is een opening naar het fantastische. Nu is het juist die fantastische (en ook komische) dimensie die gegrift staat in de fabel die Giovanni Pagliardi in 1672 in Venetië op muziek zette en die Vincent Dumestre hier opnieuw tot leven wekt. Maar bovenal is dit portret van Caligula als een held van het onmogelijke, een showman van wonderen, afgerond met een idee dat plotseling vanzelfsprekend lijkt: Caligula, en alle personages om hem heen, konden alleen maar 'houten acteurs' zijn, marionetten.(...) De traditionele Palermitaanse pupo - gebruikt in de beroemde poppenshows - wordt in het volle zicht van het publiek gemanipuleerd door middel van ijzeren staven die aan het hoofd van het houten personage en aan een van de armen van de pupo zijn bevestigd, speciaal voor de vechtscènes, terwijl de andere arm met een draad is verbonden. Het specifieke genie van de pupi is niet mimetisch, zoals in Venetië, maar poëtisch. Of, nog beter: episch . . . Er is slechts één overlevende vertegenwoordiger van deze volkskunst, gesteund door geleerde cultuur: Mimmo Cuticchio. Geboren in 1948, leerde hij zijn vaardigheden van zijn vader Giacomo, door praktische ervaring met optredens, zowel rondreizend, van dorp naar dorp, als lokaal, in Palermo (Alexandra Rübner en Vincent Dumestre, uit het artikel in het boekje)