Het Cleveland Orchestra is de 'aristocraat onder de Amerikaanse orkesten' (The Telegraph) en zijn vorst, Franz Welser-Möst, regeert zijn onderdanen met een fluwelen handschoen. Fluweel en zijde blijven inderdaad opduiken in beschrijvingen van het geluid van de Clevelanders onder hun chef-dirigent. Het is Welser-Mösts behendige afwisseling tussen zachtheid en een klank die 'zo scherp is als een wolkenkrabber' (The Telegraph na de Brahms' Eerste tijdens het Londense Proms-concert van het orkest). Dat houdt het ensemble en het publiek figuurlijk op de tenen. Het kostte Brahms vele jaren om zijn Eerste Symfonie te schrijven, wat uiteindelijk een zegen was. De eerste schetsen schijnen in de jaren 1850 te zijn gemaakt, maar hij bleef eraan werken tot 1876. Vanaf de eerste zwevende melodie en de stampende, aandringende pauken verklaart de symfonie zich duidelijk onafhankelijk van Beethoven, Schumann of Schubert. Uit kleine cellen van onduidelijk melodisch materiaal spint de componist korte melodieën die hij later meesterlijk zal verweven. Dit is opnieuw het moment voor Welser-Möst, zijn kans om Brahms' 'mellow, silky sound' (The Guardian) over het podium van de Londense Royal Albert Hall te laten rollen tijdens een van de prestigieuze BBC Promenade Concerts.In het 'uitzinnig bejubelde' (Die Presse) concert, opgenomen in de prachtige Gouden Zaal van de Weense Musikverein, leidt Franz Welser-Möst zijn 'toegewijde en voorbeeldig nauwkeurige musici' (Die Presse) in een uitvoering die elk detail oppoetst om het werk van binnenuit te laten stralen. Brahms' Tweede Symfonie, expansief en ongehaast, prikkelt het oor met zijn lyriek en prikkelt met zijn gepassioneerde tutti-uitbarstingen. Sinds de première eind 1876 is het een favoriet orkestwerk van Brahms. In de evolutie van Brahms' symfonisch oeuvre verenigt zijn voorlaatste Derde Symfonie de helderheid van de Tweede met de monumentaliteit van de Vierde. Vreemd genoeg eindigt de Derde, ook al bereikt hij verschillende glorieuze uitbarstingen van massale blazers en strijkers, in pianissimo, waardoor de luisteraar enigszins verrast achterblijft, eerder beschouwend dan juichend. Toch weerhield dit de dirigent van de Weense wereldpremière in 1883, Hans Richter, er niet van om het de 'Heroïsche Symfonie' te noemen. Die Presse bejubelde het concert waarin Franz Welser-Möst de Symfonie uitvoerde als 'structureel uitgelicht, levendig geschetste details met grote subtiliteit gemodelleerd'.