Een melancholische, mystieke en erg grappige film over een tedere man die alledaagse beslissingen neemt met levensbepalende gevolgen. Of hoe episch en absurd een gewoon mensenleven eigenlijk is. Een coming of age film voor volwassenen.

Sebastiaan is een dertiger met een hond. De hond mist hem als hij naar zijn werk gaat. Op zijn werk willen ze geen hond, want voordat je het weet 'heb je een kantoor vol met kippen en is iedereen aan het paaldansen'. Daar heeft Sebastiaan geen antwoord op en hij vertrekt samen met zijn hond naar een boerderij waar ze mogen wonen. Dan gebeurt er iets… Het land verkeert in een economische recessie en Sebastiaan hopt van het ene baantje naar het ander. Hij zorgt voor mensen of planten. Dan ontmoet hij op een bruiloft een vrouw die net zo onhandig danst als hij. Groot geluk volgt, totdat er een once in a lifetime gebeurtenis plaatsvindt. Iedereen past zich zo goed en kwaad als mogelijk aan de nieuwe situatie aan. Ook Sebastiaan en zijn vriendin, maar ook nu heeft een schijnbaar klein meningsverschil grote gevolgen…

In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig; een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken.

Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.

Een grootse kleine film bestaande uit vijf episodes die over jaren heen zijn gefilmd door vijf verschillende cameramannen in het mooiste zwart wit. Elke episode sluit af met een korte, wonderschone animatie waarin een hele wereld aan emoties en gebeurtenissen worden teruggebracht tot de essentie. Extreem herkenbaar, optimistisch en warm.